اثر بخشی تزریق موضعی کورتیکواستروئیدها در درمان بیماری انگشت ماشه ای

مقدمه: گیر افتادگی تاندون عضلات فلکسور انگشتان که با علائمی مثل گیر کردن انگشت مبتلا در حین حرکت و عدم توانائی در ادامه حرکت همراه می باشد، به عنوان بیماری انگشت ماشه ای و شست ماشه ای شناخته می شود. در این مطالعه سعی می گردد به بررسی اثر درمانی تزریق موضعی کورتیکو استروئیدها در بهبود علائم بیماری انگشت ماشه ای پرداخته شود. روش کار: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی است که در آن نمونه گیری به صورت غیر تصادفی صورت گرفته است. نمونه ها شامل 50 بیمار دچار انگشت ماشه ای مراجعه کننده به کلینیک دست بیمارستان الزهرا بوده اند. متغیرهای تندرنس موضعی، مرحله حالت ماشه ای، درد در هنگام فلکسیون ایزومتریک و کشش غیر فعال تاندون ( براساس vas)، قبل از انجام تزریق موضعی کورتیکوستروئید و سپس سه هفته، سه ماه و شش ماه بعد از انجام تزریق، بررسی شدند. اطلاعات از طریق فرم ویژه ای جمع آوری و با آزمون های آماری تحلیل واریانس و مربع کای تجزیه و تحلیل شد. نتایج: اختلاف بین فراوانی نسبی وجود تندرنس در محل پولی a1 در 4 معاینه انجام شده معنی دار می باشد و پس از تزریق کاهش چشم گیری یافته است(0001/0 p<). اختلاف بین میانگین درد در هنگام فلکسیون ایزومتریک و کشش غیر فعال تاندون نیز در چهار معاینه انجام شده با یکدیگر معنی دار است(0001/0 p<). هم چنین اختلاف بین توزیع فراوانی مراحل مختلف حالت ماشه ای در چهار معاینه انجام شده نیز معنی دار می باشد(0001/0 p<). رضایت کلی از درمان 90 درصد می باشد. نتیجه گیری: از مجموع50 بیمار مورد مطالعه موفقیت در تزریق موضعی در 90 درصد از موارد دیده می شود که این امر حاصل صرفاً یک بار تزریق است. درصد بالای موفقیت درمان و عوارض جانبی کم تزریق موضعی، آن را به عنوان روش مناسب درمان بیماری انگشت ماشه ای معرفی می کند.